Hi, how are you?

Hello! How are you? I'm fine thankyou how are you? Zo begint elke dag en elk gesprek, heerlijk vind ik het. Ik ben hier in Uganda gepromoveerd tot "Reetsjel" want Rachèl ga ik ze niet laten proberen uit te spreken aangezien de helft van de populatie in Nederland dit niet eens kan uitspreken haha. Goh, mijn eerste reisverslag. Ik zit nu inmiddels al 3,5 week in Uganda en sorry mensen, ik was en ben nog steeds veel te druk met genieten!

Mijn stage, Uganda Hands for Hope, is gelegen aan de rand van de Namuwongo Slums. Dit is een sloppenwijk waar meer dan 20.000 mensen wonen, en tevens een deel van onze werkplek. Hands for Hope richt zich op de kinderen van de sloppenwijk en biedt hen onderwijs en twee maaltijden per dag. Ook zorgen zij voor de medische zorg van de kinderen. Voor de volwassenen, vaak moeders, is er een project met leningen opgezet zodat zij een klein eigen bedrijfje kunnen opzetten. Voor de jongeren is er elke middag school, voornamelijk om hen van de straat te houden. 's Ochtends is er voor hun een candle making project. Elke woensdag en donderdag gaan wij met het social work team mee de community in en doen hier homevisits. We bezoeken families, kinderen en kleine bedrijfjes. Interviews worden soms afgenomen en de eerste keer dat Daphne en ik dat mochten doen was erg ongemakkelijk. Ze spreken in de sloppenwijk nauwelijks Engels dus de interviews verlopen via een tolk. Ongemakkelijk maar erg leerzaam, uit lichaamstaal valt al zo veel te halen!
Hands for Hope heeft ook een klasje voor the special needs children ook wel the children with disabilities genoemd. Een erg mooi op zichzelf staand project waar twee special needs teachers 6 kinderen met een beperking begeleiden. Ze zijn erg individueel ingesteld en houden echt rekening met de verschillen van elk kind, welke nogal groot kunnen zijn! Ondanks dat de omstandigheden (Lees: klein kamertje, geen sluitende deur, vieze muren, weinig frisse lucht) van het lokaaltje niet ideaal zijn doen zij ontzettend goed werk. In dit klasje werken Daphne en ik elke maandag en dinsdag ochtend en richten ons op de individuele ontwikkeling van de kinderen en zullen een paar veranderingen in het lokaal aanbrengen die te maken hebben met de structuur.
Elke dag hebben Daphne en ik het geluk om op onze stage te mogen lunchen. Dit bestaat altijd uit aardappels of matooke, rijst, groene of bruine bonen, kool en een soort paarsig sausje. De groene bonen zijn erg lekker maar de bruine laat ik liever staan. Ik ben al wel achter mijn lievelingseten hier in Uganda en dat is een rolex! Een chapate, een soort pannekoek, met gebakken ei, tomaat, ui en sla. Iets wat hier langs elke straat te halen valt voor 1500 shillings (=€0,35)
Het vervoer hier in Kampala gaat met een Boda Boda, een brommer taxi. De boda drivers kunnen erg roekeloos rijden door het drukke verkeer van de stad maar ik vind het fantastisch. De wind door de haren en je goed vasthouden omdat je anders van de boda afstuitert. Voor €0,50 komen Daph en ik in het centrum. Het maximale aantal mensen dat ik tot nu toe op een boda ben geweest is 4, inclusief de boda driver. Voor verdere afstanden naar bijvoorbeeld Jinja, een stadje twee uur van Kampala waar onze mede studenten zitten, gebruiken wij een Matatu. Dit is is een busje voor ongeveer 12 personen maar zit vaak veel voller. Dit is niet altijd even prettig maar het is een erg goedkoop vervoersmiddel.
Het is hier erg normaal om overal op af te dingen en zeker wij als "Muzungu's" (blanke) moeten dat doen want anders betalen wij de volle pond genaamd de Muzungu Price. Het onderhandelen gaat me steeds beter af waarbij ik me voornamelijk in het begin soms wat ongemakkelijk bij voelde.

Een paar highlights van mijn eerste 3,5 week.
Het eerste bezoek aan de Namuwongo Slums heeft enorme indruk op mij gemaakt. De situatie en de leefomstandigheden in de sloppenwijk zijn erg slecht. Grote gezinnen wonen in één of twee kamer woningen welke gemaakt zijn van modder en riet. Sommigen slapen op de grond en de mensen leven vaak van een maaltijd per dag. Naast deze omstandigheden is beneden in de sloppenwijk een rivier die elke keer als het hard regent overstroomd, iets wat vaak gebeurd in Uganda tijdens het regen seizoen. Wanneer de rivier overstroomd, overstromen vaak ook huizen en word alles nat. Midden door Namuwongo loopt een spoorlijn die op dit moment niet ingebruik is. De regering wil deze spoorlijn graag weer gebruiken en gooit hierom zonder pardon grote aantallen huizen in de sloppenwijken plat. Deze mensen, die geen kant op kunnen, zijn gedwongen hun huis opnieuw op te bouwen op dezelfde plek wachtend tot de volgende "eviction" komt. Het is wel erg mooi om te zien hoe de kinderen vrolijk kunnen spelen met weinig middelen en hoe vriendelijk de volwassen mensen richting ons zijn. Ook hoe trots en dankbaar ze zijn, wanneer je hun huis in wilt om te kijken. Een erg bijzonder gevoel, want ik was juist dankbaar dat ik bij hen binnen mocht kijken!
Het uitgaansleven in Kampala is trouwens fantastisch! Alle clubs zijn (bijna) geheel buiten en iedereen staat lekker te dansen. De muziek is goed en het is erg leuk om te kijken naar hoe de mensen kunnen genieten van het dansen en de muziek. De dames willen ons graag leren dansen maar ik moet eerlijk toegeven: mij lukt het niet haha.
Ook zijn wij naar Kampala City Festival geweest, zie dit voor je als een hele grote koningsdag. Overal is muziek, zijn parades, optredens en kraampjes. Dit festival wordt gesponsord door de overheid, welke dit festival ook aangrijpt voor health awareness: er worden overal condooms uitgedeeld. Naast de leuke sfeer was er een ander bijzonder aspect. Iedereen wou met ons op de foto, tot het vervelende toe. Ook waren mensen ons stiekem aan het filmen en stiekem aan het fotograferen, heel bizar. Rond een uur of 5 's middags veranderde de sfeer en zijn wij weggegaan, ook voor onze veiligheid. Dit had mede te maken met de hoeveelheid alcohol die mensen dronken.
Ook zijn we naar een festival in Jinja geweest genaamd Nyege Nyege. Dit was in een bos aan de rand van de Nile en gaf een fantastisch uitzicht. De muziek was erg leuk en de sfeer zat er goed in. Jammer genoeg ging het halverwege kei hard regenen (LANG LEVE REGENSEIZOEN!!) maar Daphne en ik hebben ons hier niet door laten tegenhouden en hebben lekker in de regen staan dansen tot we zeiknat waren. Het gevolg was wel dat het de rest van de dag best fris was.
Op quad safari, dat moet iedereen zeker doen! Je rijd door de weelderige natuur van Uganda op een 4 wheel drive quad en kan door de modder scheuren en ondertussen veel van de natuur zien. Wederom waren de uitzichten weer adembenemend maar naast dat hebben we onzettend gelachen. Wat was dat vet!

De hectiek van de stad vind ik geweldig en het past bij mij. Op het eerste gezicht lijkt het verkeer erg chaotisch maar als je er een tijdje naar kijkt zie je dat er een systeem in zit maar vergeleken met Nederland blijft het op een chaos lijken.

Kikkers heb ik hier in Kampala gelukkig nog niet gezien maar daar is wel een ander vriendje voor in de plaats gekomen. Het is een albino hagedis met pikzwarte ogen en is ongeveer 20cm groot en het is zo'n bijzonder schepsel want het lijkt wel nep! Met zijn pikzwarte ogen blijft hij je aankijken en hij is ook nog eens behoorlijk snel. Ik heb al een paar keer de hulp van onze guard moeten inschakelen..

Ik heb nog veeeeel meer te vertellen maar dan wordt mijn blog veel te lang. Kort samengevat, ik geniet van elk moment en probeer overal het maximale uit te halen. Daphne en ik zitten weinig stil. Ik hou van Uganda en Kampala. De mensen, de sfeer en de cultuur. Er bekruipt mij langzaam aan steeds het gevoel dat ik hier niet (snel) meer weg wil.